جان و جهان! دوش کجا بوده ای

نی غلطم، در دل ما بوده ای

دوش ز هجر تو جفا دیده ام

ای که تو سلطان وفا بوده ای

آه که من دوش چه سان بوده ام!

آه که تو دوش کرا بوده ای!

رشک برم کاش قبا بودمی

چونک در آغوش قبا بوده ای

زهره ندارم که بگویم ترا

« بی من بیچاره چرا بوده ای؟! »

یار سبک روح! به وقت گریز

تیزتر از باد صبا بوده ای

بی تو مرا رنج و بلا بند کرد

باش که تو بنده بلا بوده ای

رنگ رخ خوب تو آخر گواست

در حرم لطف خدا بوده ای

رنگ تو داری، که زرنگ جهان

پاکی، و همرنگ بقا بوده ای

آینهٔ رنگ تو عکس کسیست

تو ز همه رنگ جدا بوده ای